Wysłuchawszy słów Widury, Król Prawa rzekł: „O Widura, gra w kości z synami Dritarasztry z całą pewnością nas skłóci, gdyż w grze tej, choć jesteśmy kuzynami, musimy stanąć przeciw sobie. Położyłem trupem konie, aby pomówić z jeźdźcami. Ale dziwić, że to jest prawda. Winicjusz, który wszystkim szyki pomieszał. Po tym ci tylko w Polszcze króle poznawano, A zagrzane wspaniałą miłością ojczyzny, Kochały patryjoty dawce królewszczyzny. Ty wstajesz, kiedy twój czas, jemu się zda mało, Chciałby on, żebyś ty od pułnocy wstawało. Pięć okien, przesłoniętych tkanką delikatną, przepuszczało lekkie światło, już i tak przyćmione półcieniami werandy. Od Taurogów i Połągi do Birż i Wiłkomierza brzmiało imię zwycięzcy. Ponieważ w starożytnej nauce magizmu wszystko zasadza się na walce przyjaznych i przeciwnych sobie sił, najważniejszą więc dla prawdziwego maga jest rzeczą poznanie owych wzajemnych skłonności i odrazy: praw miłości i nienawiści. Ja wtedy, nachyliwszy się nad nim, jak teraz nachylam się nad tobą: "O Hermesie, tam, wśród cieniów, do których zstępujesz, zapytaj się o Masynissę, a one ci odpowiedzą: on nigdy nie opuszcza, komu przyrzekł towarzyszyć do końca! Osiem narodu zgładzili! Wtedy począł iść z wolna ku nim, roztrącając po drodze ludzi i doszedłszy, uderzył pięścią w stół, aż zagrzmiało w całej gospodzie. Echo się szerokie rozlega,krzyk słychać radosny i myśliwskie trąbki. Zdaje mi się nieznośnemi. Ta masakra wężów i jej przebieg były od dawna zdeterminowane przez różne klątwy i zdarzenia, które wydarzyły się w odległej przeszłości. Karzeł wyjechał był z królem do Niepołomic w początku, chciał się tam rozpatrzeć, aby opisać życie Henryka królewnie. - Nie tyle puszek może, co ludzi. Teraz jest przy nim doktor. Nieszczęśliwą. Otóż przynoszą kawę i fajki, a przy wnijściu do namiotu coś tam kobiety zaprawiają. Przestał mówić, że książę nie ma pierwszego i ostatniego, co mi pisze, że był to mały, a do życia ogarnęły mię całą od chodnika przeciwskarpowego wszystkie te arcydzieła. Wtem przeor im przerwał: – Do takiej sprawy nie bierzcie jeno tych, co się sami nastręczą; kogo Bóg natchnie iść, niech idzie, nie zapraszać nikogo, ja z murów patrzeć, żegnać i modlić się będę, a nie ustanę, dopóki Bóg mi was nie powróci, mężne dzieci sławnej Matki! Któryś z plądrujących znalazł w kościele, za wielkim ołtarzem, ukrytą pszenicę. MAŃKA Alboż ja wiem sama, co teraz czuję dla niego. Takie imię dano jej na chrzcie, pod takim ją poznałem i gdyby ono było stokroć brzydszym, byłbym na to nie zważał. To rzekłszy pan Michał zesunął się z framugi okienka i wpadł w ramiona Jana Skrzetuskiego.